Πριν από κάποια χρόνια – πάνω από δύο δεκαετίες για την ακρίβεια – προσλήφθηκα ως Υπεύθυνη Εκπαίδευσης σε μεγάλη επιχείρηση. Διάχυτη στην κουλτούρα της ήταν οι υπερβολικές απαιτήσεις και Ο ΦΟΡΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Δηλαδή ότι υπήρχε πολλή δουλειά, δεν προλαβαίναμε με τίποτα, τα αιτήματα εντός και εκτός επιχείρησης ήταν καταλυτικής σημασίας κλπ κλπ. Στο πρώτο μήνα που δούλευα εκεί έκανα μια παρατήρηση. Ακριβώς στις 18.00 που τελείωνε το ωράριο, όλα τα γραφεία ήταν άδεια, οι υπολογιστές κλειστοί και το 95% των υπαλλήλων μισοκαθισμένοι, σε πορεία προς την πόρτα εξόδου. Ποιο είναι το παράδοξο; δε μπορεί στη κουλτούρα σου να υπάρχει τέτοια πρεμούρα για τη δουλειά αλλά στη πραγματικότητα να είσαι υπέρ το δέον προγραμματισμένος να τελειώνεις τις υποχρεώσεις σου στο παρά πέντε του ωραρίου. Μην παρεξηγηθώ. Βεβαίως και πιστεύω στη μέγιστη αποτελεσματικότητα κατά τη διάρκεια του ωραρίου. Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι σπουδαιότερο: την πραγματικότητα που αποτυπώνεται καλύτερα στη δράση από ότι στις λέξεις.
Για το προσωπικό και τη διαχείρισή του έχουν ειπωθεί πολλά. Σχεδόν όλα. Όμως δεν έχει ειπωθεί, ίσως, το σπουδαιότερο. Ότι στο τέλος της ημέρας το ανθρώπινο δυναμικό σου διακρίνεται σε δύο ομάδες. «Τους δημόσιους υπάλληλους» και τους «εσωτερικούς επιχειρηματίες»
Η πρώτη κατηγορία είναι περίπου το 80%. Μην το συγχέεις με το δημόσιο. Αυτοί έχουν τη φήμη αλλά πολλούς, πάρα πολλούς δημόσιους υπαλλήλους έχουμε και στον ιδιωτικό τομέα. Που όπως περιγράφηκε παραπάνω νοιώθουν υποχρεωμένοι να αποδείξουν ότι δεν είναι αυτό που είναι. Ποιος είναι ο εργαζόμενος αυτής της νοοτροπίας. Υπάρχουν ορατά σημάδια να τον αναγνωρίσεις : μαθαίνει αργά, πολύ αργά μερικές φορές, φοβάται πάρα πολύ και κυρίως να πάρει πρωτοβουλίες και να κάνει λάθη, συχνά δεν ακούει, δεν επιδέχεται βελτίωσης ούτε με βάση την αξιολόγηση, κάνει την περιβόητη «δουλίτσα του» αλλά μέχρι εκεί. Στην αντίπερα όχθη είναι ο εργαζόμενος «εσωτερικός επιχειρηματίας’. Αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη της επιχείρησης ως προσωπική του υπόθεση, τους πελάτες ως δικούς του πελάτες, φέρνει νέους πελάτες στην επιχείρηση, λυσσάσει για μόρφωση και ανάπτυξη, ενοχλεί πολλές φορές το εργασιακό κατεστημένο.
